'Coach, klusjesman, vastgoedadviseur, netwerker en gewoon Papa'
Sharon (34) haar vader Kenneth overleed in 2020 op 65-jarige leeftijd
Mijn vader en ik hadden een bijzondere relatie: oprecht, liefdevol en eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Als klein kind keek ik naar hem op, als jongvolwassene zag ik in dat hij niet perfect was en als volwassene kon ik niks anders dan hem enorm respecteren. Ik respecteerde hem voor waar hij vandaan kwam, voor wie hij is geworden en voor hoe hij zijn ‘authentieke zelf’ aan mij heeft durven tonen gedurende zijn leven.
Leeftijd is maar een getal
Kenmerkend aan mijn vader was zijn jeugdige energie, zijn humor en zijn eeuwige nieuwsgierigheid naar het leven. Hij was altijd ergens mee bezig: een nieuwe hobby, een business idee, een spontaan reisplan en ga zo door. Ik moest altijd lachen als hij zijn nieuwste gedachtenspinsels deelde en ik genoot ervan mezelf te herkennen in hem. Leeftijd was bij hem echt maar een getal, want zijn wilskracht was doorslaggevend in alles wat hij deed. Hij was typisch iemand die het kind in zichzelf nooit had verloren.
Een race tegen de klok
In 2018 werd mijn vader zijn been plotseling dik en lieten we dit nakijken in het ziekenhuis. Daar kregen we de diagnose van uitgezaaide kanker met een levensverwachting van nog maximaal 3 tot 6 maanden. Het voelde als een oneerlijke race tegen de klok, maar er was geen mogelijkheid om de wereld ‘even te pauzeren’ dus moesten we in rap tempo handelen. Ik kon steeds minder balans vinden in het combineren van mijn werk en het zorgen voor mijn vader: ik voelde mij op werk schuldig dat ik niet thuis was en vice versa. Toen ik volledig koos voor mantelzorg, viel er een last van mij af. Uiteindelijk is mijn vader 2,5 jaar na de diagnose, in november 2020, overleden.
Fysieke en mentale beproeving
De periode rondom het overlijden was zwaar. Mijn vader is altijd een zelfstandige en sterke man geweest. Hij had ook in het leger gezeten en die mentaliteit was goed voelbaar.
Om te zien hoe hij fysiek en mentaal beproefd werd door een ziekte was verschrikkelijk. Je dierbare verandert en je weet niet hoe je het lijden kunt verminderen. Ik wilde hem vooral niet belasten met mijn gevoel van machteloosheid en verdriet, enerzijds voelde ik de behoefte om mijn vader vragen te stellen en anderzijds wilde ik hem niet het idee geven dat ik hem informatie vroeg ‘nu het nog kon’. Ik zie in gedachten soms nog steeds beelden uit die periode, het is best traumatisch om je ouder zo te zien lijden. Ik mis hem enorm, maar vind ook rust in de gedachte dat zijn lijden voorbij is.
Coach, klusjesman, vastgoedadviseur, netwerker en gewoon papa
Naast de momenten waarop ik hem mis als papa, voelt het gemis extra zwaar op de momenten dat ik een coach, klusjesman, vastgoedadviseur of netwerker nodig heb. Alle rollen die hij vervulde zijn weggevallen. Ik ben ook niet meer dezelfde persoon als voor het verlies. Ik maak gerichtere keuzes en ben bewuster bezig met de bijdrage die ik wil leveren in de tijd die mij op deze wereld is gegeven, dus minder streven naar oppervlakkige geluksmomenten. Ik hoop later echt met een voldaan gevoel terug te kijken op mijn leven.
Het orkest in huis
Een van mijn favoriete herinneringen aan mijn vader is het meerjarenplan dat hij had om zijn studeerkamer/rommelhok op te ruimen. Die ene kamer in huis was echt zijn ‘favourite place to be’ en hij bracht er veel tijd door met het excuus de kamer op te ruimen. Waar ik nog steeds om moet lachen, is dat elk moment wanneer je naar boven ging hij van alles deed behalve opruimen. Vanaf beneden hoorde ik dan duidelijk dat hij saxofoon, trompet of mondharmonica aan het spelen was en soms zelfs dat hij keihard meezong. Maar zodra je de trap op liep, sprong hij snel op zijn kruk met een map op schoot en zei dan zonder dat ik ernaar vroeg ‘ik ben bezig met opruimen hoor’. Hoofdschuddend lachte ik dan en zei ik: ‘sure dad, ziet er opgeruimd uit!’ Dit soort momenten mis ik enorm. Het was nooit stil in huis als hij er was en hij liet je altijd bedoeld of onbedoeld lachen met de dingen die hij deed. Ik voel me gezegend hem gekend te hebben en ik zal zijn energie nooit meer vergeten.
Aan anderen die een ouder hebben verloren wil ik meegeven dat rouw er bij iedereen anders uitziet en dat is oké. Het verlies van een ouder is pijnlijk en de impact ervan op je leven is waarschijnlijk goed voelbaar, maar je bent niet alleen. Het kan helpen je verhaal te delen. Ook de REBOOT community is er voor je om weer stappen te zetten na zo’n groot verlies.
