'Ik zie steeds meer van haar in mezelf'

Tara (33) verloor haar moeder Mario (64) in september 2018

Mijn eerste thuis, grootste fan en onvoorwaardelijke bron van liefde
Ik herinner me mijn moeder als warm, gevat, intelligent en grappig. Ze was echt een familiemens, waar zij was, was het ook altijd gezellig. Tegelijkertijd zei ze ook altijd waar het op stond en anderen accepteerden dit dan van haar.

Tot haar pensioen, werkte ze als verpleegkundige in het Erasmus MC. Als kind was ik daar graag, na school of in mijn vakanties. Trots nam ze me dan mee naar haar collega’s en vaak ook vrienden. Ze was een echte doorzetter en zorgde er dan ook altijd voor dat ik het beste uit mezelf haalde en dat ik op mijn eigen benen kon staan.

Lieve appjes
Eén herinnering opnoemen vind ik moeilijk, maar een paar zijn mij echt bijgebleven. Zo was mijn moeder gek op zingen, zij zong dan ook overal. Toen ik klein was, zongen we vaak samen Surinaamse kinderliedjes op mijn keyboard.

Ook zijn we eens gaan vliegeren tijdens een weekend weg, dat vond ik prachtig. Een andere herinnering is haar trotse blik toen ik de eerste keer afstudeerde en nog trotsere blik na de tweede keer. Ze stuurde me vaak lieve appjes in de ochtend: ‘Dat je pad bezaaid mag zijn met geluk’.

Een bubbel
De periode rondom het overlijden heb ik vanuit een bubbel ervaren. Mijn moeder deed een retraite in Suriname. Ik sprak haar als laatst voordat ze haar telefoon uit moest zetten. Het was een tweede keer en ze keek er echt naar uit. Na een paar dagen werd ze helaas getroffen door een herseninfarct. De volgende dag zat ik als een zombie op Schiphol.

Na negen lange uren werd ik opgewacht door familieleden met het nieuws dat het niet goed ging en dat mijn moeder in coma lag. Ik zal nooit meer vergeten dat haar lievelingsnummer ‘Truly’ van Lionel Ritchie op de radio speelde toen mijn tante en ik die avond van het ziekenhuis wegreden. De volgende ochtend moesten we met spoed terug naar het ziekenhuis. Na slecht nieuws van de arts, ben ik toen niet meer van haar zijde geweken, tot ze kort daarna overleed. Ik denk dat ik de woorden ‘ik snap het niet’ wel 1000 keer heb herhaald. Ik was in shock, maar moest ook direct van alles regelen, samen met mijn familie.

Eenmaal terug in NL stonden mijn neven en nichten me op Schiphol op te wachten. Mijn vrienden kookten voor me en ik ontving kaartjes en hartverwarmende berichtjes uit de meest onverwachte hoeken. We hielden ook een kerkdienst voor vrienden en familie in Nederland. Ook mijn toenmalige werkgever heeft mij alle ruimte gegeven om met mijn verlies om te gaan. Dat was heel fijn.

De ‘club met mensen zonder moeder’
In de periode na het overlijden, overvielen mijn emoties me op de meest onverwachte momenten en soms kwamen ze juist niet. Ik was opeens lid van de ‘club met mensen zonder moeder’. Ik raakte het kind in mij kwijt. Ik was aan het overleven. Mijn energielevel is ook heel lang beneden peil geweest. Zij was mijn gezin. Ik mis haar op belangrijke dagen. Ik mis haar adviezen, ik mis haar als ik goed nieuws heb, als ik verdrietig ben. In oktober 2020 overleed ook mijn vader. Dat ik mijn verdriet niet met mijn moeder kon delen, was voor mij extra moeilijk.

Dankbaarheid voor wat is geweest
Er zal altijd een gemis zijn van wat had kunnen zijn, maar de liefde die mijn moeder mij heeft gegeven is nog steeds aanwezig. Ik zie ook steeds meer van haar in mezelf.
Ze was ook heel creatief. Ik heb dozen vol foto’s, boekjes aan mij geschreven, plakboeken en tekeningen. Ook dat heb ik van haar. Ik ben dus vooral dankbaar voor wat is geweest, voor de momenten waarop ze mij toelacht als ik in de spiegel kijk en voor de liefde die ik van anderen ontvang, in de woorden over haar die zij met mij delen.

Ben je een ouder verloren? Wees dan extra lief voor jezelf. Zo’n groot verlies is ingrijpend. En of het nu vers is of nieuw, ik ben ervan overtuigd dat de liefde die er was er altijd zal zijn.